همه چیز درباره گرافیتی یا نقاشی دیواری
نزدیک به یک قرن است که هنر جهان از عنوان نقاشی گرافیتی یا دیوارنگاری استفاده می‌کند. وقتی برای اولین بار افراد مختلف به واسطه نیاز اجتماعی خود به سمت کشیدن نقاشی بر روی دیوار می‌رفتند، کسی فکر نمی‌کرد که این حرکت‌های اجتماعی به سمت یک جنبش هنری فعال و گسترده حرکت کند. اگرچه بسیاری معتقدند که منشاء نقاشی گرافیتی به نقاشی غارهای پیش از تاریخ برمی‌گردد اما حرکت‌های مدرن در این راستا، همزمان با جنگ جهانی دوم به ویژه در ایالات متحده آمریکا و اروپا، روی دیگری از این هنر جنجال برانگیز را نشان داد.
ایران نیز یکی از کشورهای مهمی است که طی چند دهه اخیر، نگاه ویژه‌ای به نقاشی گرافیتی داشته است. با اینکه این نوع هنر در ایران به عنوان یک هنر ممنوعه شناخته می‌شود اما کافی ست با قدم زدن در خیابان به محتوای اعتراضی و گاها عاشقانه نقاشی‌های گرافیتی پی برد. لازم به توضیح است که مهم‌ترین وسایل برای کشیدن نقاشی گرافیتی، شامل اسپری رنگ، شابلون و قلم مو می‌شود. برای خواندن ادامه مقاله، مجله مینیاتور را بخوانید.
مقدمه‌ای بر نقاشی گرافیتی
کلمه گرافیتی ریشه در زبان ایتالیایی دارد. در زبان فرانسه و انگلیسی نیز به همین صورت استفاده می‌شود. به شیوه‌ای معاصرتر، گرافیتی با «هنر خیابانی» و همچنین فرهنگ هیپ هاپ مرتبط است؛ زیرا اغلب توسط گروه‌هایی تولید می‌شود که خود را پایبند به فرهنگ هیپ هاپ می‌دانند.
گرافیتی شکل جمع شده کلمه ایتالیایی grafficar است. گرافیکار به معنای طرح‌ها، نشانه‌ها، نقش‌ها یا پیام‌هایی است که بر روی دیوار یا سطح نقاشی، نوشته یا حک می‌گردد. Grafficar همچنین به معنی «خراش» بر روی دیوارهای شهری نیز شناخته می‌شود.
فرض کنید داوینچی، مونه، پیکاسو یا هر یک از نقاشان شناخته شده فرهنگ اروپای غربی امروز زنده بودند. به طوری که یکی از این هنرمندان مشهور تصمیم بر خلق شاهکاری در کنار ورودی خانه یا دیوار محله شما به وسیله اسپری رنگ می‌کرد. آیا کار آن‌ها را یک اثر هنری می‌دانید یا به آن یک عمل خرابکارانه می‌گویید؟ پاسخ ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد اما علائم آن‌ها تنها در صورتی واجد شرایط خرابکاری است که بدون اجازه در اموال خصوصی یا عمومی ایجاد شوند.
با این حال، بیشتر مخالفت‌ها با هنر گرافیتی به دلیل ارائه جسورانه، غیرمنتظره و غیر متعارف آن است.
ریشه‌های نقاشی گرافیتی
منشا گرافیتی به احتمال زیاد بسیار قدیمی است. از نقاشی‌های غار (به گفته برخی مورخان تا ۴۵ میلیون سال) تا شهر پمپئی در ایتالیا؛ شهری که در سال ۷۹ پس از میلاد زیر گدازه‌های وزوویوس مدفون و بیش از ۱۵۰۰ سال بعد دوباره کشف شد.
آتن در یونان (مکانی غنی از تاریخ)، نیز یکی از شهرهای مهم برای نشان دادن گرافیتی است. با این حال، مهم‌ترین آثار گرافیتی اولیه متعلق به کشور ایران است. جایی که شما می‌توانید در غار میرملاس لرستان و سایر شهرهای ایران به همراه نگاره‌هایی در ظروف سفالی شوش و سیلک، آثار گرافیتی را از نزدیک ببینید. آثاری که بر اساس ضرورت انسانی دوره‌ای خاص شکل گرفت و امروزه به یادگار مانده است.
خاستگاه هنر گرافیتی مدرن
هنر گرافیتی مدرن ابتدا در اواخر دهه ۱۹۶۰ در شهر نیویورک آغاز شد؛ زمانی که نوجوانان از نشانه‌ها برای علامت‌گذاری یا نوشتن نام یا شماره خیابان محل زندگی خود، در واگن‌های مترو استفاده می‌کردند.
این روند با ظهور «تاکی ۱۸۳» که امضای پسری یونانی-آمریکایی به نام دمیتریوس بود، آغاز شد. تحقیر او به سرعت زمینه را برای شهرت او به وجود آورد. با این حال، علامت‌گذاری پیش از پدید آمدن در شهر نیویورک، در شهر فیلادلفیا رواج پیدا داشت.
ظهور اسپری رنگ نیز باعث شد که امضا از نظر اندازه و رنگ گسترش یابد. قوطی اسپری رنگ باعث شد که سبک، رنگ و شکل آثار هنرمندان مختلف از یکدیگر متمایز شود.
گرافیتی در دهه ۱۹۴۰
هنر گرافیتی در قرن ۱۹۰۰ و به ویژه در حدود سال ۱۹۴۲ (همزمان با جنگ جهانی دوم)، به اوج خود رسید. در این زمان بود که نام کیلروی با گرافیتی پیوند خورد. کیلروی مردی است که گفته می‌شود نقش مهمی پیرامون تولید بمب در ایالت‌های دیترویت و میشیگان برعهده داشت.
بدین ترتیب این بمب‌ها در حالی که جنگ جهانی در جریان بود، به اروپا منتقل می‌شدند. سربازان نوشته «کیلروی اینجا بود» را روی تمام دیوارها نوشتند که پس از بمباران دست نخورده باقی ماند. پس از آن، این نام به طور مداوم به گرافیتی متصل شد و اعتراض به کیلروی مترادف با اعتراض مسالمت‌آمیز اجتماعی شد.
نقاشی گرافیتی در دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی
در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ میلادی، نوبت کورن برد بود که توجه‌ها را به خود جلب کند. این شخص با همکاری دستیار خود کول ارل کار می‌کرد. کورن برد برای تحت تاثیر قرار دادن یک زن جوان شروع به نقاشی گرافیتی کرد اما به واسطه این حرکت، محبوبیت زیادی به دست آورد. بنابراین، رسانه‌ها تحت تاثیر آثار او قرار گرفتند که برخی از آن‌ها اغلب با تبلیغات گسترده‌ای روبرو شد. او در نهایت کار خود را از همکار خود کورل ارل جدا کرد و تا سال ۱۹۷۲ به تنهایی گرافیتی را پیش برد.
با این حال، پایان دهه ۱۹۶۰ مملو از اعتراضات و تظاهرات مختلف در جهان بود. جنگ ویتنام باعث نارضایتی‌های بسیاری شد و علامت صلح بر روی دیوارهای دانشگاه‌ها و مدارس در سرتاسر آمریکا و اروپا نقاشی می‌شد.
علاوه بر این، جمعیت آمریکایی‌های آفریقایی تبار و فمینیست‌ها، فراخوان جهانی برای صلح پخش می‌کردند. اینجا بود که هنر گرافیتی جان تازه‌ای به خود گرفت و در مسیر کمک به خواسته‌های صلح جهانی، به دیوارنگاری شهری پرداخت.
نقاشی گرافیتی در دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی
در اوایل دهه ۱۹۷۰، نقاشی گرافیتی به معنای واقعی کلمه تغییر پیدا کرد. برخی از هنرمندان با نام مستعار به هنر گرافیتی پرداختند. به طوری که تمایل داشتند تا سبک و سیاق خود را با هویت نامعلوم به نمایش بگذارند.
با توجه به اینکه نقاشی گرافیتی در خیابان‌های شلوغ و پرتردد، کار سخت و خطرناکی بود، بنابراین هنرمندان مرد بیشتر از هنرمندان زن به این کار مشغول بودند. با این حال در دهه ۷۰، علاوه بر ظهور موضوع زن، هنرمندان گرافیت‌کار زن نیز بیش از گذشته در این زمینه فعالیت می‌کردند.
در سال ۱۹۷۱، هنرمندان گرافیتی شروع به کشیدن نام مستعار خود بر روی واگن‌های قطار و حتی روی دیوارهای ایستگاه مترو کردند. نوشتن اسامی مستعار سه بعدی از طریق اسپری رنگ، از جمله کارهای هنرمندان دهه ۷۰ بود. به طوری که این تلاش‌ها تا پایان دهه ۷۰ ادامه پیدا کرد و مسیر را برای رشد هنر و نقاشی گرافیتی در دهه ۸۰ فراهم کرد.
نقاشی گرافیتی از دهه ۹۰ تا امروز
در نیویورک، مقررات جدیدی برای مبارزه با نقاشی گرافیتی به تصویب رسیده بود؛ به این ترتیب دلسردی در میان هنرمندان گرافیتی به بالاترین حد خود رسید. به طوری که تعداد کمی از هنرمندان گرافیتی، علی‌رغم جریمه‌های سنگین و حتی احکام زندان در برخی موارد، همچنان به نقاشی در قطار و مترو ادامه دادند.
امروزه چنیدن کشور وجود دارند که احترام زیادی برای هنر گرافیتی قائل هستند. آن‌ها معتقدند که گرافیتی یک هنر است و باید برای زیباسازی شهر، اجازه داد تا هنرمندان گرافیتی، کار خود را انجام دهند. با این حال سیاست خیلی از کشورها بر پایه انکار فرآیند نقاشی گرافیتی به عنوان یک هنر است. همین دیدگاه درباره گرافیتی موجب شده تا فعالیت آزادانه هنرمندان ممنوع اعلام شود.
گرافیتی و هیپ هاپ
تلاش هنرمندان گرافیتی در آغاز به کار این گونه از هنر، زمینه را برای شناخت و احترام هر چه بیشتر سیستم و جامعه جهانی نسبت به این هنر مترقی فراهم کرد. گرافیتی از نظر تعریف، نقاشی است که بر روی بناهای تاریخی، دیوارها یا هر وسیله دیگری که معمولا برای این کار نیست، نقاشی، یا حکاکی می‌شود.
گرافیتی صدای توده‌ها است و راهی برای زیر پا گذاشتن قوانین یا فریاد زدن با صدای بلند و واضح یک واقعیت یا نارضایتی عمومی به حساب می‌آید. همچنین به عنوان مکانی برای آزادسازی تخیل و خلاقیت است.
گرافیتی و هیپ هاپ ارتباط مستقیمی با یکدیگر دارند؛ دومی،که در اوایل دهه ۱۹۷۰ در ایالات متحده متولد شد، یک جنبش فرهنگی است که موسیقی (هیپ هاپ، میکس، رپ) و رقص را ترکیب می‌کند.
خاستگاه جنبش هیپ هاپ در ابتدا در گتوهای نیویورک پیدا شد. فرهنگ آن در دهه ۱۹۸۰ به سایر نقاط جهان گسترش یافت و عموما شامل افرادی با منشا قومی مشابه بود.
هنر گرافیتی حاوی یک پیام است
نقاشی گرافیتی قبل از هر چیز، کاری پرشور و سرزنده است. انگیزهها و الهاماتی که هنرمند گرافیتی را هدایت می‌کند، به اندازه هنرمندانی که این جنبش را پذیرفته‌اند، متنوع و بزرگ است. با بررسی دقیق گرافیتی، به سرعت متوجه میشویم که ایده اصلی این هنر، بر موضوع ارتباط تکیه دارد. هنر گرافیتی از طریق تصویرسازی، نوشتن پیام یا بیانیه، به دنبال ایجاد پل ارتباطی بین مخاطبان خود است.
بنابراین هنر گرافیتی با تصویرسازی و اعلام یک پیام و … همچون آینه برای جامعه عمل می‌کند. در واقع، هنر گرافیتی انعکاس فکر و احساس توده‌ها است که می‌تواند یک بیان شاد، غمگین، اعتراضی و … در موقعیت‌های مختلف به تصویر درآورد.
مهم‌ترین ویژگی‌های نقاشی گرافیتی
همانطور که امروزه می‌شناسیم، گرافیتی یک هنر شهری به حساب می‌آید که در طول دهه‌ها دچار تحول قابل توجهی شده است. این هنر اغلب در بستر تنش سیاسی یا به دنبال رویدادهای اجتماعی که تاثیر زیادی بر توده‌های مردم داشته است (مانند انقلاب‌ها، جنگ‌ها) از طریق استفاده از تکنیک‌های جدید مانند اسپری رنگ، شابلون، حکاکی و نقاشی با قلم مو یا غلطک رنگ اجرا می‌شود.
هنرمندان مطرح نقاشی گرافیتی
در طول چند دهه گذشته، تعداد زیادی از هنرمندان خلاق گرافیتی با آثار جنجالی خود به شهرت رسیده‌اند. از جمله این هنرمندان می‌توان به ژان میشل باسکیا، بلک لو رات و بنکسی اشاره کرد. این هنرمندان با خلاقیت‌های جسورانه و هوشمندانه خود به وسیله رنگ، قلم مو، غلطک رنگ، شابلون و اسپری رنگ، به نمادهای مطرح هنر خیابانی تبدیل شده‌اند که اغلب بازتابی از تابوهای روزمره اجتماعی بوده و هستند.
انواع نقاشی گرافیتی
گرافیتی اشکال مختلفی دارد. یکی از ساده‌ترین اشکال، علامت‌های فردی مانند شعار، طنز یا بیانیه‌های سیاسی است. نمونه‌هایی از این نوع گرافیتی را می‌توان در حمام‌ها یا سطوح بیرونی خانه‌ها و مراکز مهم سیاسی و اجتماعی پیدا کرد؛ این نوع گرافیتی به صورت دست نوشته نشان داده می‌شود.
شکل ساده دیگر، امضا یا تگ گرافیتی است که یک نوشته فانتزی و خط خطی از نام مستعار فرد بر روی دیوار وجود دارد. در واقع، امضا یا علامت فردی، جذابیت زیباییشناختی کمی دارد یا در برخی موارد اصلا ندارد. با این حال، به دلیل فقدان ویژگی‌های زیباییشناختی و ناتوانی در ایجاد حداکثر احساس، این نوع فرم‌ها را نمی‌توان نمونه‌هایی از هنر والای گرافیتی معرفی کرد.
امضا یا علامت فردی برای اهداف هنری تولید نمی‌شود. این فرم به شکل اساسی برای این موضوع به کار می‌رفت تا یک فرد یا یک گروه بتواند به فرد یا گروه دیگر یک پیام خاص را منتقل کند. به طور مثال باید به علامت زورو یا حتی جایگذاری نشانه‌ها توسط قاتلان حرفه‌ای پس از ارتکاب جرم اشاره کرد.
نوع دیگر گرافیتی را با عنوان ترو آپ گرافیتی می‌شناسند. در این فرم که شامل ترکیب امضا و طر احی است، توسط بسیاری از هنرمندان انجام می‌شود. همچنین به نقاشی گرافیتی تمام رنگی، پیس گرافیتی می‌گویند.
یک نوع دیگر گرافیتی، استنسیل گرافیتی است که به وسیله شابلون و اسپری رنگ دیوارنگاری می‌شود. همچنین پنل گرافیتی نوع دیگری از انواع گرافیتی است که با استفاده از قلم مو و اسپری رنگ صورت می‌گیرد. بهترین مکان برای اجرا این نوع سبک، حاشیه پل‌ها، بزرگراه‌ها و قطارها انجام می‌شود.
یک فرم دیگر، نقاشی خیابانی است که عمدتا از سوی نهادهای دولتی یا خصوصی به نقاشان یا هنرمندان سفارش داده می‌شود. اگر چه اجرای این کارها به دلیل پیچیدگی، نیاز به یک هنرمند متخصص دارد اما هرگز نمی‌تواند به عنوان هنر گرافیتی شناخته شود.
مهم‌ترین فرم اجرای نقاشی گرافیتی، استفاده از اسپری رنگ، شابلون، پوستر یا برچسب، کلاژ، استیکر، نقاشی سه بعدی و … است. در واقع اجرای هنر گرافیتی اغلب با اسپری رنگ و توسط افرادی انجام می‌شود که قصد دارند تا وجه اعتراضی جامعه را به نمایش بگذارند.
(نقاشی گرافیتی) هنر است یا خرابکاری؟
همه چیز نشان می‌دهد که اگر گرافیتی به صورت قانونی انجام شود، یک روش عالی برای تحریک خلاقیت جوانان و تشویق آن‌ها به شکوفایی استعدادهایشان است. در نتیجه جوانان اعتماد به نفس بیشتری پیدا می‌کنند و بهتر می‌توانند برای آینده خود تصمیم بگیرند.
با توجه به اینکه نوجوانان محله‌های محروم گاهی در فقر شدید زندگی می‌کنند؛ هنر گرافیکی می‌تواند آن ها را نسبت به آینده خوشبین کند و جرقه‌ای برای تحول آن‌ها در کوتاهمدت و چه بسا بلندمدت باشد.
نقاشی گرافیتی؛ عنصری برای زیباسازی محله‌ها
برخی از آثار گرافیتی تولید شده توسط هنرمندان مختلف، به خوبی در برخی محله‌های دنیا پذیرفته شده است. بسیاری از طرح‌های گرافیتی، رنگارنگ، شاد و دوستانه هستند و به امضاهای شخصی محدود نمی‌شوند.
با این حال، وجود آثار گرافیتی در خیابان و محله‌های مختلف شهری، می‌تواند زمینه را برای خلق هنر مدرن به وجود آورد. هنر مدرن زمانی به وجود می‌آید که تصویرسازیهای شهری بتواند زیست بهتری را برای شهروندان فراهم کند. به طوری که با دیدن نقاشی گرافیتی حک شده بر روی دیوار، بتوان احساس مفید بودن، شور و شعف پیدا کرد.
گرافیتی در گالری‌ها، موزه‌ها و تبلیغات
گرافیتی در اواخر دهه ۱۹۷۰ با هنرمندانی که هرگز مسیر انتخاب خود را تغییر ندادند، دوباره بر سر زبان‌ها افتاد. به طوری که برای اولین بار، نمایش آثار گرافیتی در نمایشگاه‌ها، گالری‌ها و موزه‌ها امکان‌پذیر شد.
گرافیتی در گالری‌های هنری
در صحنه نیویورک، گالری جنیس سیدنی، گالری تونی شفرازی و گالری سرگرمی بازیگر پتی آستور، اولین کسانی بودند که گرافیتی را در محل گالری به نمایش گذاشتند. به عنوان مثال، کیت هارینگ یا ژان میشل باسکیا (دو گرافیت کار مطرح)، آثار خود را در این گالری‌ها به نمایش گذاشتند. با این حال، در اواسط دهه ۱۹۸۰، فرانسه با افتتاح اولین موزه هنر گرافیتی، به دنبال احیا و قانونی کردن این کار بود.
ظاهر سبک گرافیتی در تبلیغات
اوایل دهه ۲۰۰۰ بود که شاهد استفاده از گرافیتی در تبلیغات شرکت‌های بزرگ بودیم. اگرچه برخی از هنرمندان گرافیتی در دهه‌های گذشته اغلب برای نقاشی در رویدادها و مناسبت‌های خاص دستمزد دریافت کرده‌اند، اما شرکت‌هایی مانند نایک، آی‌بی‌ام، سونی و حتی خطوط تولید لباس مانند اکو، هنرمندان گرافیتی را در تلاش برای استفاده از گرافیتی به عنوان وسیله‌ای برای ارتباط به کار گرفته‌اند.
برای مثال، آی‌بی‌ام، کمپین تبلیغاتی با هدف تبلیغ محصول «لینوکس» را راه‌اندازی کرد. این شرکت به چند هنرمند سفارش داد تا پیاده‌روهای شهرهای سانفرانسیسکو و شیکاگو را با تابلوهای صلح، قلب و پنگوئن‌ها (چهره‌های نمادین محصول لینوکس) نقاشی کنند. پیام منتقل شد: صلح، عشق و لینوکس. این شرکت به دلیل عدم پرداخت هزینه به صاحبان ساختمان‌هایی که تابلوها را در جلوی آن به نمایش گذاشته بود، متحمل جریمه سنگین شد.
چند سال بعد، شرکت سونی از تکنیک‌های مشابهی استفاده کرد. اما در پی ماجراجویی‌های آی بی ام، آن‌ها با پرداخت پول به صاحبان هر یک از ساختمان‌هایی که قصد داشتند تبلیغات خود را در آنجا به نمایش بگذارند، از قانونی بودن کمپین خود اطمینان حاصل کردند.
اوایل دهه ۲۰۰۰، بنکسی، هنرمند مشهور بریتانیایی، با نصب آثار خود در برخی از معتبرترین موزه‌های جهان به صورت کاملا مخفیانه، از تمام قوانینی که تا آن زمان تعیین شده بود، فراتر رفت. او موفق شد بدون اینکه کسی بداند به داخل آن‌ها نفوذ کند و آثار نسبتا دیوانه‌کننده خود را روی دیوارها به تصویر درآورد.
گرافیتی یک حرکت هنری است
به نظر میرسد که این نوع عمل، علامت تجاری این هنرمند و همین امر باعث محبوبیت زیاد او شده است. تا به امروز، گرافیتی به عنوان بخشی از هنر معاصر در نظر گرفته می‌شود و با نمایش از طریق چندین حالت غیر متعارف به شتاب گرفتن ادامه می‌دهد. با این وجود، از نظر برخی، گرافیتی قدرتمندترین جنبش هنری در تاریخ هنر معاصر است.
نقاشی گرافیتی در ایران
اواخر دهه هفتاد بود که موسیقی رپ در ایران به طور جدی پیگیری شد. این موسیقی همواره با هنر گرافیتی یا نقاشی گرافیتی همراه بود. در واقع هر جایی که نشانه‌ای از موسیقی رپ وجود داشت، گرافیتی نیز خودنمایی می‌کرد.
با این حال، تاریخچه دیوارنگاری در ایران برمی‌گردد به اوایل پیروزی انقلاب اسلامی که بسیاری از هنرمندان نقاش، برای نشان دادن هنر انقلاب، دیوارهای شهر را نقاشی می‌کردند.
بخش مهمی از دیوارنگاری ایران پس از انقلاب، به موضوع جنگ می‌پرداخت. مشاهده پرتره‌هایی از شهدای جنگ و فرماندهان ارشد، تنها بخشی از تلاش نقاشان ایرانی برای نشان دادن هویت جنگ و پیروزی از طریق هنر گرافیتی یا دیوارنگاری بود. لازم به توضیح است که اغلب این آثار به وسیله قلم مو و شابلون بر روی دیوارهای شهری کشیده شد.
با این وجود، برآمدن صدای گرافیتی اعتراضی از میانه دهه ۸۰ شمسی، همواره به عنوان یک هنر خرابکاری شناخته می‌شد. اگرچه این هنر برجسته به هیچ عنوان نسبتی با خرابکاری یا تخریب دیوارهای شهری نداشت اما نگاه دولت‌ها به این موضوع، همواره از دریچه منع، انکار و تخریب بوده است. به همین خاطر، هنر گرافیتی از دهه ۸۰ به این سو، همواره با ممنوعیت همراه بود.
فرم نقاشی گرافیتی طی دو دهه اخیر، به دو صورت استنسیل (شابلون) و اسپری رنگ به همراه استفاده از وسایلی مانند قلم مو، غلطک رنگ برای کشیدن نقاشی‌های سه بعدی انجام می‌شد.
جمع‌بندی
در این مقاله درباره موضوع «نقاشی گرافیتی چیست؟» صحبت کردیم. نقاشی گرافیتی یا دیوارنگاری، یکی از هنرهایی است که طی یک قرن اخیر برای نشان دادن پیام اعتراضی توده‌ها شکل گرفت. اغلب آثار گرافیتی به وسیله اسپری رنگ و شابلون نقاشی شد. با این حال، هر جایی که نامی از نقاشی گرافیتی برده می‌شود، تصویر اسپری رنگ نیز قابل مشاهده است. درهم آمیختن نقاشی گرافیتی و اسپری رنگ، یکی از ویژگی‌هایی است که این نوع هنر را نزد بسیاری از هنرمندان برجسته می‌کند. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره قیمت و نحوه خرید اسپری مورد استفاده در نقاشی گرافیتی، با ما تماس بگیرید. کارشناسان متخصص فروشگاه رنگ، چسب و ابزار مینیاتور، آماده پاسخگویی به سوالات شما مخاطبان عزیزان هستند.
سوالات متداول
هنر گرافیتی چیست؟
یکی از رادیکال‌ترین جنبش‌های هنر معاصر، «هنر گرافیتی» یا «هنر خیابانی»، «هنر اسپری» و … است. این هنر معمولا به تصاویر تزئینی اطلاق می‌شود که با رنگ یا ابزارهای دیگر در ساختمان‌ها، وسایل نقلیه عمومی و … اجرا می‌شود.
گرافیتی چگونه نقاشی می‌شود؟
رنگ اسپری محبوب‌ترین نوع رنگی است که هنرمندان گرافیتی از آن استفاده می‌کنند؛ زیرا قابل حمل، بسیار متنوع و آسان است. از زمان آغاز گرافیتی مدرن در دهه ۱۹۶۰، رنگ اسپری محبوب‌ترین وسیله برای گرافیتی بوده است.
چه کسی گرافیتی را در عصر مدرن خلق کرد؟
کرن برد (دانش آموز دبیرستانی از فیلادلفیا)، اولین گرافیتی‌کار مدرن است که در سال ۱۹۶۷ شروع به نوشتن بر روی دیوارهای شهر برای جلب توجه یک دختر کرد. با این حال در دهه ۱۹۸۰ بود که گالری‌ها شروع به نمایش دادن آثار گرافیتی به عنوان اثر هنری کردند.
مطرح‌ترین هنرمند نقاشی گرافیتی معاصر کیست؟
بنکسی. خیلی‌ها معتقدند که بنکسی یک فرد نیست و بلکه یک گروه است. در حالی که برخی معتقدند که او یک فرد مستقل است و وجود خارجی دارد. در ضمن روایت‌هایی هم پیرامون این موضوع وجود دارد که بنکسی وجود خارجی ندارد.
چرا نقاشی گرافیتی یک هنر است؟
خلق آثار هنری، زمان، مکان و ابزار نمی‌شناسد,؛ بنابراین نقاشی گرافیتی یک هنر والای خیابانی است که توسط هنرمندان اجرا می‌شود.